W stronę opieki na koniec okresu życia opartej na dowodach

Niepokojące wzorce opieki na zakończenie życia w Stanach Zjednoczonych zostały dobrze udokumentowane. W ostatnim miesiącu życia jeden na dwóch beneficjentów Medicare odwiedza oddział ratunkowy, jeden na trzech jest przyjmowany na oddział intensywnej opieki medycznej, a co piąty ma hospitalizacje. Ale jednym z najbardziej otrzeźwiających faktów jest to, że żadna aktualna polityka lub praktyka opracowana w celu poprawy opieki dla milionów umierających Amerykanów nie jest poparta dowodami, że administracja żywności i leków wymagałaby zatwierdzenia nawet stosunkowo nieszkodliwego leku. Na przykład, ponad dwie trzecie stanów w USA wdrożyło zamówienia dla lekarzy (lub lekarzy) na programy leczenia podtrzymującego życie (POLST / MOLST), pomimo braku przekonujących dowodów na to, że poprawiają one wyniki pacjentów.1 Dostępne są nawet mniej dostępne dowody na poparcie takich wniosków. prywatne inicjatywy w dobrej wierze, takie jak: Instytut doskonalenia umiejętności w zakresie opieki zdrowotnej, wysiłki Koalicji na rzecz Transformacji Opieki Zaawansowanej, Program Szacowania Wyboru Systemu Zdrowia Gundersena, szeroko rozpowszechniona, pięcioma Zasadami, dyrektywa w sprawie starzenia się z godnością oraz świadczone usługi przez firmy nastawione na zysk, takie jak Vital Decisions i Common Practice.
W lipcu 2015 r. Centers for Medicare i Medicaid Services (CMS) ogłosiły plany refundacji lekarzy za angażowanie pacjentów w dyskusje dotyczące planowania opieki. Decyzja ta opierała się na słusznym założeniu, że fachowa komunikacja między pacjentami, członkami rodziny i lekarzami na temat wartości i celów pacjentów jest ważnym sposobem poprawy opieki na zakończenie życia. Istnieje wiele powodów do sceptycyzmu, że środki finansowe zaproponowane przez CMS poprawią jakość lub obniżą koszty opieki po zakończeniu życia. Jednakże, podobnie jak rachunki wprowadzone przez amerykańskiego przedstawiciela Earla Blumenauera (D-OR) i senatorów Mark Warner (D-VA) i Tom Coburn (R-OK) w ciągu ostatnich 3 lat, decyzja CMS jest monumentalna w sygnalizowaniu nowej federalnej chęci interweniowania na historycznie dzielącej się arenie ochrony zdrowia.
Sektor publiczny i prywatny są obecnie zaangażowane w niespotykany dotąd szereg cnotliwych starań na rzecz poprawy opieki na zakończenie życia. To, że te wysiłki zasadniczo nie opierają się na dowodach, nie jest winą organizacji je promujących. Obowiązkiem badaczy i sponsorów badań jest identyfikacja, opracowanie i rygorystyczne testowanie interwencji, aby mogli oni udzielać wskazówek, ponieważ rosnąca tolerancja polityczna i kulturowa w coraz większym stopniu pozwala na wdrażanie programów opieki na zakończenie życia. Osiągnięcie opartej na dowodach opieki na zakończenie życia wymagać będzie co najmniej czterech kluczowych wydarzeń – które na szczęście są teraz możliwe do osiągnięcia.
Po pierwsze, częstsze i szybsze prowadzenie dużych randomizowanych badań i quasi-eksperymentalnych badań może pomóc w ustaleniu, czy obecne i nowe interwencje poprawiają wyniki, które są ważne dla pacjentów i społeczeństwa. Na przykład badania obserwacyjne sugerują, że pacjenci, którzy angażują się w planowanie opieki z wyprzedzeniem lub pełne dyrektywy z wyprzedzeniem, rzadziej umierają w szpitalu niż pacjenci, którzy nie wypełniają wcześniejszych zaleceń3,4; ich zastępcy zgłaszają mniej obaw dotyczących komunikacji3; a przynajmniej w niektórych regionach otrzymują mniej kosztowną opiekę4. Chociaż dane te sugerują potencjalną rozwagę istniejących programów rozszerzających planowanie z wyprzedzeniem, wszystkie badania uzupełniające są ograniczone przez porównanie pacjentów, którzy zdecydowali się na rozmowę lub ukończą ci, którzy zdecydowali się tego nie robić
[przypisy: elektrostymulacja krtani, dimenhydrynat, pimafucort maść ]