Odróznia sie 4 postacie zaburzeni przedsionkowo – komorowego

Odróżnia się 4 postacie zaburzeni przedsionkowo – komorowego, mianowicie: 1) zaburzenie przewodzenia podniet polegające tylko na przedłużeniu czasu trwania przewodzenia (odcinka P-Q) 2) częściowy blok przedsionkowo-komorowy 3) periodyka Wenckebacha 4) blok zupełny przedsionkowo-komorowy. Najlżejszą postacią zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego jest takie, w którym pomimo przedłużenia czasu przewodzenia każda podnieta przechodząc z przedsionka na komorę wyzwala prawidłowy jej skurcz, chociaż i opóźniony. W cięższym zaburzeniu czas trwania przewodzenia podniety z przedsionka na komorę przy każdej ewolucji serca jest dłuższy niż prawidłowy, lecz stale jednakowo długi. Niektóre podniety dochodząc do komory zastają ją w stanie odrętwienia i dlatego nie wywołują skurczu komory. Następuje wtedy niezupełne rozkojarzenie pracy przedsionków i komór (dissociatio atrioventricu laris incompleta), zwane także częściowym blokiem przedsionkowo komorowym. Czasami każdy następny skurcz komór opóźnia się coraz bardziej aż wreszcie jedna z podniet doszedłszy do węzła przedsionkowo komorowego zastaje komorę w stanie odrętwienia, wskutek czego nie może powstać jej skurcz. W czasie przerwy zdolność przewodzenia podniet powraca, tak, iż następna podnieta sprowadza już skurcz komory. [podobne: pielęgnowanie chorego nieprzytomnego, lab med, implanty ortodontyczne ]