Odmienna postac zaburzenia przewodzenia podniet w drogach przewodzacych stanowi zespól Wolff – Parkinson – Whitea

Odmienną postać zaburzenia przewodzenia podniet w drogach przewodzących stanowi zespół Wolff – Parkinson – Whitea. Dla tego zespołu w elektrokardiogramie jest cechujące: 1) skrócenie czasu trwania okresu P-Q do 0,08-0,11 sekundy, objawiające się zmniejszeniem odległości między końcem załamka P a początkiem zespołu komorowego QRS 2) prawidłowy czas trwania załamka P 3) załamek P może przechodzić bezpośrednio w ramię wstępujące zespołu QRS 4) przedłużenie zespołu komorowego. QRS powyżej 0,1 sekundy 5) zniekształcenie zespołu QRS polegające na tym, że początkowy odcinek ramienia wstępującego lub zstępującego wznosi się lub opada wolno ponad poziom linii izoelektrycznej, przechodząc następnie w dalszą, prawidłowo ukształtowaną stromą część zespołu QRS 6) odcinek S-T i załamek T mają najczęściej kierunek odwrotny niż zespół QRS. Od bloku ramienia różni się zespół Wolff-Parkinson-Whitea cechami następującymi: 1) skróceniem czasu trwania odcinka P-Q 2) kształtem zespołu komorowego QRS: początkowa część powolna, końcowa dość stroma 3) w odprowadzeniach przedsercowych opóźnieniem ujemnego wahnięcia napięcia nad komorami, w przeciwieństwie do bloku ramienia, dla którego jest znamienne opóźnianie się ujemnego wahnięcia napięcia nad komorą dotkniętą blokiem i wczesne pojawienie się nad komorą niedotkniętą blokiem. [więcej w: rozyglitazon, freddie grey, choroba werdniga hoffmana ]